زیباترین قسم سهراب سپهری:

نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی ...

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت

غصه هم می گذرد ...

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند ...

لحظه ها عریانند

به تن لحظه ی خود

جامه ی اندوه مپوشان ... هرگـز ...

 قدم نزن

اين جا....

این شعـــر ها ، آن قدر بارانی اند

که می ترســم تمام لحظه هایتـــ خیس شوند…!

گاهی دلم می خواد

وقتی بغض می کنم

خدا از آسمون به زمین بیاد !

اشکامو پاک کنه ،دستامو بگیره

و آروم بگه :اینجا آدم ها اذیتت می کنن ؟!!

بیـــــــا بــــــــــريم

اشــک که از آب زلال تره

پس چرا مسافر من برنمی گرده

ـــ“دوستـت دارم”ـــ هایت راــــ

جـــای دیگری تمرین کنـــ !

به خودت میای میبینی ،

به کسی که رهات کرده و بدجور بهت ظلم کرده ..

دیگه نه نیازی داری..

نه احساسی........

ولی اون ...

داره از بی تو بودن میمیره .......

نامردیست آن همه اشک را به یک چشمک فروختن

فکر مي کرديم عاشقي هم بچگيست...

اما حيف اين تازه اول يک زندگيست...

زندگي چيزيست شبيه يک حباب..

عشق آباديه زيبايي در سراب...

فاصله با آرزو هاي ما چه کرد...

کاش مي شد در عاشقي هم توبه کرد

دروغ و خيانت رو هك كن

از انسانيت كپي بگير و سند توآ ل كن

با صداقت و وفا و معرفت چت كن

از زيباترين خاطره زندگي وب بگير

تو پروفايل قلبت يه قلبه تير خورده بذار و بگو عاشق عشق هستي

و عاشق عشق باش

در مسنجر قلبت عشق رو اد كن

وبه احساسات زيبايي پي ام بده

غم رو ديلت كن

و واژه بدي رو رينيم كن

براي غرورت آف بزار و بگو بشينه آخه (دنيا دو روزه)

امّا باور نداشتم ...

تا آن زمان كه فهميدم ...

وقتی دل مانـــدن ندارم ...

پای ایستادن هم نيست .../.

نـﮧ نمـﮯدآنـﮯ !

هیچکس نمـﮯدآند. . .

پشت این چهره ی آرام در دلم چـﮧ مـﮯگذرد...

نمـﮯدآنـﮯ !

کسی نمـﮯدآند. . .

این آرامش ِ ظاهــر و این دل ِ نـا آرام ،

چقدر خستـﮧ ام مـﮯکند . .

زنـدگـے مـے کننـد

مـے میـرنـد و مـے رونـد …

...

امـا فـاجعــہ ـے زنـدگـے تــو

آטּ هـنگـامـ آغـاز مـے شـود کــہ آدمـے مـے رود امــا نـمـے میـرد!

مــے مـــانــد

و نبـودنـشـ در بـودטּ تـو

چنـاטּ تــہ نـشیـטּ مـے شـود

کــہ تـــو مـے میـرے

خاطراتـــــ بــــد و خوبمانـــــ را بازسازي مي کنم

همينجـــــا جلوي چشمانــــم

آخرش گریهــــ داره چقـــدر . . .

شکستني استــــــ مواظبــــــ باشيــــد

ولي من روي قلبـــــ ـم نوشتـــم

شــ ــکــ ـســـته استــــــ

راحتــــــ باشيـــــد

تو یادت نیست

اما من خوب به خاطر دارم

که برای داشتنت دلی را به دریا زدم

که از آب واهمه داشت

ورق می خورد شب ، با پنجه ی تقدير در باران

ومی رقصيد عطر ِ كال ِ كاج ِ پير در باران

نگاه ِ بـِركه ، سرشارازتب ِ رويای وارونه

ومی روييد از ژرفای آن تصوير در باران

..................................................

ميان ِ چشم ها مانده ست سرگردان ، هزاران سال

خمار ِ خواب های خيس وبی تعبير در باران

دل ويك گوشوار ِ كاغذی ، انگيزه ی بودن

ومن ، باران نديده ، دختری دلگير د ر باران

صدای خيس ِ مردی درگلوی تار می روئيد

كسی مثل خودم، مثل خودش درگير در باران

به جرم ِ بی گناهی ، دارهای چشم ها می دوخت

به سرتاپای من ، يك درد ِ دامنگير در باران

غمی كم كم خودش را دررگ ِ ديوانه ام می ريخت

جنون بود وتب ِ رقاصی ِ زنجير در باران

جنون بودآن شب وآئينه ای صد پاره دردستم

ومن حل می شدم با آيه ی تكثير در باران